Wat wordt er verplicht onder nieuwe EU-regels over het verschaffen van informatie over voeding aan consumenten? Wat vinden de Australische en Nieuw-Zeelandse overheid van het stoplichtsysteem? Het antwoord op deze en andere vragen hebben het European Food Information Council (EUFIC) en andere voedselinformatie-organisaties in het ‘Global Update on Nutritional Labelling' samengevat. De Global update telt 94 pagina’s en geeft onder meer een duidelijk beeld van de etiketteringsvoorschriften wereldwijd. Ook behandelt het opkomende trends op en geeft aan welke mazen er nog in de wet te vinden zijn.
Twee groepen etikettering
In de Global update is te lezen dat landen wat betreft hun regels over voedseletikettering in twee groepen zijn te verdelen. De groep landen waar het labelen van voedingsproducten verplicht is, zoals onder meer De Europese Unie, de Verenigde Staten, Canada, Australië en Nieuw Zeeland. In deze landen zijn voor voedingsproducenten regels opgesteld welke voedingswaarden zij moeten vermelden op de verpakking.
Voedingswaarden
Dan is er ook nog de groep landen waar er richtlijnen gelden voor de vermelding van voedingswaarden. Er geldt echter geen verplichting om deze richtlijnen op te volgen. De richtlijnen schrijven voor welke voedingswaarden vermeld moeten worden en op basis waarvan, maar producenten zijn niet verplicht dit te doen, tenzij zij iets claimen of het voedingsproduct speciaal voor dieet-doeleinden is. Tot deze roep landen behoren onder meer Turkije, Kenia de Filippijnen en Japan
Overstap naar verplichte etikettering
Veel landen waar eerst een vrije keuze gold voor etikettering, stapten over op verplichte etikettering. Zoals bijvoorbeeld China waar de nieuwe verplichte regels over etikettering op 1 januari 2013 in werking treden. In de lidstaten van de Europese Unie traden de nieuwe etiketteringsregels in september 2011 in werking.
Klik hier om het Global Update on Nutritional Labelling’ te downloaden.
Bron: VMT (www.vmt.nl)
Foto: Levensmiddelenkrant