Een significante groep Nederlandse consumenten houdt rekening met zowel voedselkilometers als de CO2-voetafdruk van verse producten. Milieubewuste consumenten geven duidelijk aan rekening te houden met de (verwachte) CO2-voetafdruk van producten. Voor consumenten die voedselkilometers in overweging nemen speelt het milieuaspect echter geen rol. Zij blijken eerder etnocentrische motieven te hebben, oftewel: ‘eigen fruit eerst'. Dat blijkt een scriptie van Laurent Lebouille, student aan de Universiteit Maastricht.
Voor verse groente en fruit in de supermarkt heeft Lebouille heeft een afstudeeronderzoek gedaan naar de food miles – het aantal gereisde kilometers van producten – en de carbon foodprint – de totaal geproduceerde hoeveelheid CO2 uitgestoten bij de productie en tijdens het vervoer van producten. Ook onderzocht hij hoe bewust consumenten hiermee omgaan.
Voedselkilometers
Uit het onderzoek kwam naar voren dat voedselkilometers geen geschikt instrument zijn om milieuproblemen die ontstaan door uitstoot van CO2 te voorkomen. Voor consumenten die voedselkilometers bij hun aankopen in overweging nemen speelt het milieuaspect namelijk geen rol. Zij willen bij voorkeur gewoon geen ‘vreemd' voedsel.
Het eendimensionale aspect van de methode – alleen de kilometers – heeft bovendien vooral implicaties voor derdewereldlanden. Terwijl onderzoek bewezen heeft dat de productie van groenten uit Kenia minder CO2-uitstoot veroorzaakt dan groenten uit kassen in Nederland, ook als de vliegreis naar Europa wordt meegeteld.
Carbon foodprint
Voor een groenere keten zijn dus andere maatregelen nodig. Milieubewuste consumenten geven wel duidelijk aan rekening te houden met de (verwachte) CO2-voetafdruk van producten. Niemand weet echter hoeveel CO2-emissie de productie gekost heeft. Lebouille pleit dan ook voor een snelle invoering van de carbon foodprint.
Er moet een onafhankelijk orgaan komen dat een standaard stelt in het meten van de CO2 -uitstoot van de hele productieketen. Daarin is niet alleen van belang welke uitstoot wel en niet meetelt, maar ook hoe verschillende producten kunnen worden vergeleken. Een simpele en duidelijke vertaling van die methodiek naar een keurmerk of label in de winkel geeft de consument de mogelijkheid om de juiste beslissing te nemen. Door die macht bij de consument te leggen, wordt de hele keten ‘gestuurd’ door het gedrag van de goed geïnformeerde consument, aldus Lebouille.
Bron: SCM